-
- ΜΕΤΚΕ
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Η οδός Κόρζωνος στο Διδυμότειχο.
Στο Διδυμότειχο, υπάρχει ένας δρόμος με μικρό μήκος, που αρχίζει από την οδό Δημοκρατίας και καταλήγει στην οδό Κολοκοτρώνη και ονομάζεται «Οδός Κόρζωνος». Ίσως κανένας στην πόλη αυτή της Θράκης δεν γνωρίζει, γιατί δόθηκε αυτό το παράξενο όνομα στον συγκεκριμένο δρόμο. Εξελληνισμένο μάλιστα.
Και όμως ο λόρδος Κώρζον, που στο κρίσιμο διάστημα από το 1919 έως το 1924, ήταν υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας «κονταροχτυπήθηκε» στις συνομιλίες για την ψήφιση της συνθήκης της Λωζάννης με τον Ισμέτ Πασά (τον μάθαμε αργότερα ως Ισμέτ Ινονού) για την τύχη του Διδυμοτείχου.
Το πλαίσιο των εξελίξεων εκείνης της εποχής, είναι γνωστό. Η Ελλάδα είχε υποστεί μέγιστη ήττα στη Μικρά Ασία. Ο στρατός με τους Γονατά και Πλαστήρα επαναστάτησε, ανέτρεψε την κυβέρνηση και οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα πέντε πολιτικούς και ένα στρατηγό, που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την ήττα. Όταν προέκυψε η ανάγκη διαπραγματεύσεων, η στρατιωτική κυβέρνηση της Αθήνας, απευθύνθηκε στον Ελευθέριο Βενιζέλο που ιδιώτευε, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, αφού δεν εξελέγη ούτε βουλευτής και του ζήτησε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για τη σύναψη συνθήκης ειρήνης.
Οι εργασίες για τη σύναψη της συνθήκης της Λωζάννης άρχισαν στις 20 Οκτωβρίου 1922 και ολοκληρώθηκαν στις 24 Ιουλίου 1923. Η διαπραγμάτευση δεν ήταν καθόλου εύκολη, εξαιτίας των υπερβολικών τουρκικών απαιτήσεων και της στάσης των Μεγάλων Δυνάμεων, που αν και «φιλικές» προς την Ελλάδα, στήριξαν τις επιδιώξεις του Μουσταφά Κεμάλ.
Αρχικά, βασική διάταξη αυτής της συνθήκης ήταν, ότι ο ρους του ποταμού Έβρου θα αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ των δυο χωρών. Έτσι η Αδριανούπολη περνούσε σε τουρκικό έλεγχο και το όμορφο προάστιό της με το σιδηροδρομικό σταθμό, το Καραγάτς, παρέμενε στην Ελλάδα. Οι απαιτήσεις των Τούρκων όμως ανέτρεψαν πολλές από τις ελληνικές προσδοκίες. Με υπεροπτικό τρόπο απαιτούσαν την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων για καταστροφές που προκάλεσε ο Ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία. Στις αρχές του Ιανουαρίου 1923, ο Βενιζέλος σε τηλεγράφημα του προς την ελληνική Πρεσβεία στο Λονδίνο ξεκαθάριζε ότι: «Εις απόκρουσιν πληρωμής αποζημιώσεως και παραχωρήσεως Καραγάτς θα επιμείνωμεν μέχρι τέλους αρνούμενοι υπογραφήν Συνθήκης». Η Τουρκία όμως ήταν ανυποχώρητη. Ένας από τους όρους της ήταν όπως προαναφέρθηκε, η καταβολή υπέρογκων, πολεμικών αποζημιώσεων περί τα 4 δισ. χρυσά φράγκα για τις καταστροφές που είχε προκαλέσει ο Ελληνικός στρατός στο έδαφός της………………………………………………………………….
Διαβάστε περισσότερα στο : ΤΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΑΤΣ ΣΤΗ ΛΩΖΑΝΝΗ!!!
