Πηγή : Λεξικό Αρχαίου Ελληνικού Κόσμου της Εγκυκλοπαίδειας Δομή
Στα προϊστορικά χρόνια, η Θράκη υπήρξε γέφυρα, που έθετε σε επικοινωνία την Ευρώπη με την Ασία. Πρώτοι κάτοικοί της ήταν διάφορα πελασγικά φύλα, ιδίως Φρύγες ή Βρύγες, Οδρύσαι, Ήδωνες, Δίοι κ.ά. Η επικοινωνία με την υπόλοιπη Ελλάδα ήταν στενή, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι οι πρώτοι Έλληνες υμνωδοί και μουσικοί ήταν Θράκες (Ορφεύς, Μουσαίος, Θάμυρις, Εύμολπος), πως η Ελευσίς είχε ιδρυθεί από Θράκες, πως στους Δελφούς επιφανέστατο ιερατικό γένος ήταν οι Θρακίδες, και στην Ελευσίνα οι Ευμολπίδες, και τελικά πως η οργιαστική λατρεία του Διονύσου διαδόθηκε από Θράκες σε όλες τις ελληνικές χώρες. Η λατρεία των θεών ήταν κοινή στη Θράκη και στην υπόλοιπη Ελλάδα, και η μυθολογία δείχνει τους θεούς του Ολύμπου να μοιράζονται σε δύο στρατόπεδα και να παίρνουν μερικοί το μέρος των Ελλήνων και οι άλλοι το μέρος των Τρώων, που προέρχονταν από τη Θράκη. Στη Βόρεια Θράκη λάτρευαν, μαζί με τον Δία, και την Ήρα, με την επωνυμία Ρησκυνθίς ή Ρησκινδίς, από το Ρήσκινθον όρος της Θράκης, όπου υπήρχε ιερό της. Λατρεύονταν επίσης ευρύτατα ο Απόλλων, η Άρτεμις, η Αφροδίτη, ο Ήφαιστος και ο Άρης.
Ο Θράκς μύστης Ορφέας.
Ο τελευταίος ήταν ο εθνικός θεός των Θρακών, και προστάτευε, κατά τον Όμηρο, τους Τρώες. Έλεγαν μάλιστα πως η κύρια διαμονή του Άρη στη γη ήταν η Θράκη, και, κατά τον Ηρόδοτο, είχε χρηστήριον στη χώρα των Θυνών και Βιθυνών Θρακών. Η Θράκη ήταν σύμβολο της δωρικής διδασκαλίας και ποίησης, αλλά και του πολεμικού πνεύματος, γι’ αυτό και το αμφικτιονικό δικαστήριο είχε φρουρά από Θράκες, δηλαδή μυημένους πολεμιστές. Πολλοί υποστήριξαν πως οι Θράκες της κύριας Ελλάδας ήταν διαφορετικής φυλής από τους βαρβάρους του Αίμου, και πως πρώτη κοιτίδα των πρώτων ήταν η Πιερία. Όμως, ο Όμηρος τους τοποθετεί δυτικά του Ελλήσποντου, και ο Ηρόδοτος γράφει πως ο θρακικός λαός των Βησσών ή Βεσσών είχε το Μαντείο του στην ψηλότερη κορυφή του Αίμου. Ο Θουκυδίδης κάνει διάκριση μεταξύ της Θράκης της Φωκίδας και της μεγάλης Θράκης της εποχής του, πρόκειται όμως για γεωγραφική και όχι εθνολογική διάκριση. Κατά τον Ηρόδοτο, Θρηίκιον δε έθνος μέγιστόν εστι μετά γε Ινδούς πάντων ανθρώπων, κατά γε γνώμην την εμήν. Μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, οι Θράκες είναι οι καθ’ αυτό αυτόχθονες της χερσονήσου του Αίμου, και επηρέασαν αποφασιστικά τη θρησκεία και τη μουσική των φύλλων της νοτίου Ελλάδας, όπως έκαναν και οι Φρύγες και Λυδοί από τη δυτική Μικρά Ασία. Στη Θράκη βρέθηκαν λείψανα νεολιθικών οικισμών, αγγεία, όπλα, πελέκεις κ.λπ. μέσα σε τύμβους της μυκηναϊκής εποχής. Από τη Μυθολογία είναι γνωστά τα ονόματα πολλών βασιλέων και ηρώων της Θράκης, όπως λ.χ. του βασιλιά των Βιστώνων Διομήδους, που έλεγαν πως ήταν γιος του Άρη και της Κυρήνης και πως ήταν γνωστός για τους ανθρωποφάγους ίππους του: Τον Ξάνθο, τον Δείμο, τον Λάμπο και τον Ποδάρκη. Σ’ αυτούς έριχνε ο Διομήδης τους ναυαγούς που περιπλανιόταν στα βιστονικά παράλια.
Ο Ηρακλής πιάνει τον Διομήδη και τα άλογά του.
Ο Διομήδης σκοτώθηκε από τον Ηρακλή, όταν ο ήρωας, εκτελώντας τον όγδοο άθλο του, πήγε στη Θράκη για να φέρει στις Μυκήνες τα ανθρωποφάγα αυτά άλογα. Τότε ιδρύθηκε και η αποικία των Αβδήρων, σε ανάμνηση του φίλου του Ηρακλή Αβδήρου, που κατασπαράχτηκε από τα άλογα του Διομήδη. Υπάρχει έπειτα ο Κισσεύς, πατέρας της Εκάβης, συζύγου του βασιλιά της Τροίας Πριάμου, και της Θεανούς, ιέρειας του ναού της Αθηνάς στην Τροία. Κατά τον Βιργίλιο, ήταν και φίλος του Αγχίση, του πατέρα του Αινεία. Από τη ζωή του Κισσέα εμπνεύστηκε ο Ευριπίδης το δράμα Αρχέλαος. Γνωστοί είναι και ο Μάρων, που βασίλευσε στην πόλη Ίσμαρον της χώρας των Κικόνων, κοντά στη Βιστωνίδα λίμνη, και που φιλοξένησε τον Οδυσσέα στην επιστροφή του από την Τροία, ο Οίαγρος, πατέρας του Ορφέα και της Μούσας Καλλιόπης, που έδωσε κατά τον Βιργίλιο το όνομά του στον ποταμό Έβρο, ο Πείροος, αρχηγός των Θρακών στην Τροία, ο Ρήσος, γιος του Ηιονέα ή του Στρυμόνα και της Μούσας Καλλιόπης ή της Ευτέρπης, σύμμαχος και αυτός των Τρώων, κάτοχος ωραιότατων αλόγων και θαυμαστής πανοπλίας (Ιλιάς Κ, 434-440), ο ανιψιός του Ρήσου Ιπποκόων, ανδρείος και βουληφόρος (Ιλιάς Κ 518), ο βασιλιάς της Αίνου Πολυμνήστωρ ή Πολυμήστωρ, που ο Πρίαμος του έστειλε το νεότερο γιο του Πολύδωρο με πολλούς θησαυρούς, για να τους σώσει από την προβλεπόμενη άλωση της Τροίας, ο Τεγύριος, που φιλοξένησε τον Εύμολπον όταν έφυγε από την Αιθιοπία και τον έκανε αργότερα διάδοχό του στο θρόνο, ο Τηρεύς, γιος του Άρη και της νύμφης Βιστονίδος, βασιλιάς των Θρακών της Δαυλίας της Φωκίδος, που πήρε σύζυγο την Πρόκνη, κόρη του βασιλιά της Αττικής Πανδίονος, που μεταμορφώθηκε όπως και ο Τηρεύς σε πουλί, και άλλοι. Ο Θουκυδίδης αναφέρει πως η Φωκίδα κατοικείτο άλλοτε από Θράκες, και πως υπήρχε στην Αττική μια τοποθεσία που λεγόταν Φρυγία.
Αγγείο με αναπαράσταση από το στρατόπεδο του Ρήσου κατά τον Τρωικό πόλεμο.
Ο Ελλάνικος λέει πως οι Θράκες εισέβαλαν κάποτε στο βασίλειο των Μινυών στη Βοιωτία και έδιωξαν τους κατοίκους του προς την Αττική. Ο Στράβων γράφει πως οι Θράκες που ήρθαν μαζί με τον Εύμολπο κατείχαν την Αττική, ενώ ο Τηρεύς κατείχε τη Δαυλίδα της Φωκίδος. Ο ίδιος ιστορικός αναφέρει πως οι Θράκες έφυγαν από την Άβα της Φωκίδος για να εγκατασταθούν στην Εύβοια, όπου ονομάστηκαν Άβαντες. Ο Λυκόφρων λέει πως η βοιωτική πόλη Ανθηδών είχε θρακική προέλευση. Ο Κάδμος, ο βασιλιάς των Θηβών, λέγεται πως είχε αποκτήσει τον πλούτο του από τη Θράκη και το Παγγαίο. Τις σχέσεις των Θρακών και Φρυγών με την κεντρική Ελλάδα δείχνουν και τα κοινά τοπωνύμια (Νύσσαι, Φρύγια, Γεράνεια κ.λπ.). Στους πρόποδες του Βερμίου όρους είχε τους περίφημους κήπους του ο Μίδας, ο βασιλιάς της Φρυγίας. Τέλος, η μυθική εκστρατεία των Αμαζόνων εναντίον της Αττικής θεωρείται πως σχετίζεται με τις παραδόσεις για Θράκες και Φρύγες. Διατυπώθηκε, λοιπόν, η θεωρία πως Θράκες υπήρχαν στην Αττική, τη Βοιωτία, τη Φωκίδα και την Εύβοια, με θρακική δυναστεία που βασίλευσε στη Δαυλίδα, ίσως και στον Ορχομενό. Θράκες υπήρξαν στη Θεσσαλία, πριν από την εμφάνιση των θεσσαλικών οίκων. Η περιοχή του Ολύμπου είναι γεμάτη παραδόσεις για Φρύγες. Ίσως λοιπόν να είχαν εκστρατεύσει Φρύγες από την Ελλάδα, σε αρχαιότατους χρόνους, εναντίον της Μικράς Ασίας, και στην εκστρατεία αυτή έλαβαν μέρος και Τρώες. Η εκστρατεία αυτή τοποθετείται γύρω από το 1260 π.Χ. Η κάθοδος των Θρακών στην Αττική, την εποχή του Ευμόλπου, θα πρέπει να ήταν προγενέστερη (14ος αιώνας).
Ο βασιλιάς ρησος κείται νεκρός.
Ο Στράβων διατύπωσε πρώτος τη θρακομυσική θεωρία, σύμφωνα με την οποία υπήρχε γεωγραφική ενότητα ανάμεσα στο ανατολικό ήμισυ της Θράκης και στη Δυτική Μικρά Ασία, με προεκτάσεις προς την Αδριατική (Βρύγοι της Ηπείρου) προς τα δυτικά, και προς την Αρμενία προς τα ανατολικά. Η έλλειψη συστηματικών ανασκαφών στον Αίμο εξηγεί την ασάφεια που επικρατεί στον τομέα αυτό. Στους ιστορικούς χρόνους, η Θρακική χερσόνησος έγινε ο σταθμός των Αιολέων και των Αχαιών κατά τη μετανάστευσή τους στη βορειοδυτική Μικρά Ασία, έπειτα από την επιδρομή των Δωριέων εναντίον της Πελοποννήσου. Μετά τις πρώτες αυτές αποικίες, επακολούθησε, τον 8ο αιώνα π.Χ., ο αποικισμός από τους Χαλκιδείς της Εύβοιας σε διάφορα σημεία της Χερσονήσου, που ήταν το νοτιότερο σημείο της Θράκης, και ονομάστηκε από αυτούς Χαλκιδική. Τότε χτίστηκε η Ηιών, στις εκβολές του Στρυμόνος που χρησίμευσε έπειτα ως επίνειο της Αμφιπόλεως. Το 514 π.Χ., ο βασιλιάς της Περσίας Δαρείος χρησιμοποίησε την Ηιόνα ως βάση ανεφοδιασμού κατά την εκστρατεία εναντίον των Σκυθών. Αργότερα, η Ηιών κυριεύθηκε από τους Αθηναίους, που την κράτησαν ώς τον Πελοποννησιακό πόλεμο, και τότε την έσωσε ο Θουκυδίδης (ο ιστορικός, που ήταν και στρατηγός), όταν ο Λακεδαιμόνιος Βρασίδας κυρίευσε την Αμφίπολη. Κατόπιν οι Αθηναίοι εκδιώχθηκαν από την Ηιόνα από τους Λακεδαιμόνιους, κατόρθωσαν όμως να την ξαναπάρουν και να τη χρησιμοποιήσουν στις επιχειρήσεις τους εναντίον των Μακεδόνων, ώς την εποχή που την κατέσκαψαν οι ίδιοι.
Θράκας Ιππέας, Λαογραφικό Μουσείο Διδυμοτείχου.
Ο αποικισμός συνεχίστηκε από την Ερέτρια, που έχτισε τη Μεθώνη, και από τα Μέγαρα, που έστειλαν τους αποίκους τους στις βορειότερες ακτές της Θράκης, ακόμη και στην απέναντι ασιατική παραλία, όπου χτίστηκε το 674 π.Χ. η Χαλκηδών, και μετά 16 χρόνια, στην απέναντι ευρωπαϊκή άκρη, το Βυζάντιο. Φαίνεται πως και Ίωνες, και συγκεκριμένα οι Πάριοι, πέρασαν από τη Θάσο στη Θράκη. Ακολούθησε συρροή Ελλήνων μεταξύ των ετών 750 και 550 π.Χ., ιδίως μετά την άλωση των Σάρδεων, από τον Κύρο τον πρεσβύτερο (546 π.Χ.) και την καθυπόταξη της Ιωνίας από τους Πέρσες. Έτσι, ιδρύθηκαν οι πόλεις Κερδύλιον και Αμφίπολις, Φάγρης, Καρία, Πέργαμος και Φαιστός, Απολλωνία, Γαληψός, Αισύμη, Βέργη, Δραβησκός, Σκαπτή Ύλη, Άβδηρα, Στρύμη, Μαρώνεια, Μεσάμβρια, Σέρρειον, Τραϊανούπολις, Αίνος. Τα δύο τρίτα των πόλεων αυτών βρίσκονταν στις ακτές του Αιγαίου, όπου οι άποικοι εγκαθίσταντο για να προχωρήσουν στο εσωτερικό, όπου υπήρχαν αργυρωρυχεία και άλλα μεταλλεία. Πέρα από τη δυτική Θράκη, οι Έλληνες άποικοι ίδρυσαν άλλες πόλεις, την Μάδυτον, την Ηράκλειαν, την Καλλίπολιν, την Πέριθνον, την Σηλυβρίαν, την Σαλμυδησσόν, την Αγαθούπολιν, την Αγχίαλον, την Καλλάτην, την Ίστρον και τον Τύραντα.
Ο Θράκας φιλόσοφος Δημόκριτος.
Τα Άβδηρα, ανάμεσα στον Νέστο και τη λίμνη Βιστωνίδα, είχαν πολύ ευνοϊκή θέση για το εμπόριο. Ιδρύθηκαν από τον Κλαζομένιο Τιμήσιο γύρω από το 656 π.Χ., καταστράφηκαν από τους Θράκες και ξαναχτίστηκαν από αποίκους του ελληνικού νησιού Τέω, με αποτέλεσμα να εξελιχθούν σε μιαν από τις πιο ακμάζουσες πόλεις της Θράκης. Στη θέση της σημερινής Καβάλας υπήρχε η Νεάπολις, που οι πρώτοι οικιστές της ήρθαν από τη Θάσο. Χάρη στην ίδρυση των ελληνικών αποικιών, άρχισαν πυκνές σχέσεις και επικοινωνία ανάμεσα στους Θράκες και τους Έλληνες. Οι επιγαμίες είχαν συνέπεια πολλοί διάσημοι άνδρες των Αθηνών να κατάγονται από τη Θράκη. Ο Θεμιστοκλής είχε μητέρα από τη Θράκη, το ίδιο και ο φιλόσοφος Αντισθένης, ιδρυτής της σχολής των Κυνικών, ο Αθηναίος στρατηγός Ιφικράτης, ο Θουκυδίδης (που αναφέρεται ως γιος του Θρακός Ολόρου) και άλλοι. Ο Μιλτιάδης πήρε σύζυγο την κόρη του βασιλιά των Θρακών Ολόρου. Ο Αθηναίος στρατηγός Χαρίδημος πήρε γυναίκα του την αδελφή του βασιλιά των Θρακών Κερσοβλέπτου. Από τη Θράκη κατάγονταν ο φιλόσοφος Δημόκριτος, ο φιλόσοφος Εκαταίος, ο σοφιστής Πρωταγόρας, ο φιλόσοφος Λεύκιππος, ο ιατρός Ηρόδοτος, ο γλύπτης Παιόνιος, ο αγγειογράφος Βρύγος, ο αρχίγραμματεύς του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ευμένης και άλλοι. Αλλά και οι γενικότερες σχέσεις με τη Θράκη ήταν πυκνές. Ο ιστορικός Θουκυδίδης είχε στη Θράκη χρυσωρυχεία. Ο Αλκιβιάδης είχε κτήμα στη Βισάνθη της Ανατολικής Θράκης. Ο Πεισίστρατος είχε εμπορικές σχέσεις με τους Θράκες. Οι Θράκες ηγεμόνες χρησιμοποιούσαν Έλληνες τεχνίτες για τη χάραξη και κοπή των νομισμάτων τους. Σε θρακικούς τάφους βρέθηκαν ωραιότατα κοσμήματα, που τα έφερναν από την Ελλάδα. Οι Θράκες είχαν άρχοντες ανάλογους με εκείνους της υπόλοιπης Ελλάδας (νομοφύλακες στα Άβδηρα, αγορανόμους στο Βυζάντιο). Οι πόλεις τους σχημάτιζαν κοινά, που το πιο γνωστό τους ήταν το κοινόν της Θρακικής Χερσονήσου, αποτελούμενο από τις πόλεις Αλωπεκόνησον, Ελαιούντα, Μάδυτον, Σηστόν, Φλαβιούπολιν, Άβυδον και Δάρδανον. Γνωστό επίσης ήταν το Κοινόν της Πενταπόλεως του Ευξείνου (Οδησσός, Κάλλατις, Μεσημβρία, Τόμοι και Απολλωνία).
Ο Πρωταγόρας στο κέντρο μαζί με τον Δημόκριτο, Μουσείο Ερμιτάζ.
Αθλητικοί αγώνες των Θρακών ήταν τα Πύθια της Φιλιππουπόλεως, τα Διονύσια των Αβδήρων, τα Βοσπόρια και άλλα. Ο γλωσσικός εξελληνισμός των αυτόχθονων Θρακών άρχισε τη μακεδονική εποχή. Μόνο οι Βόρειοι Θράκες, Γέτες και Δάοι ή Δάκες, απέκτησαν για γλώσσα τους τη λατινική, γιατί οι Ρωμαίοι ίδρυσαν πολλές στρατιωτικές και εμπορικές αποικίες στις παραδουνάβιες χώρες. Η θρακική γλώσσα διατηρήθηκε κυρίως στις ορεινές περιοχές. Είναι χαρακτηριστικό για την εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας το γεγονός ότι ο Κότυς Ε’, ένας από τους τελευταίους βασιλείς της Θράκης, ο μόνος εστεμμένος ποιητής της αρχαιότητας, έγραφε τα ποιήματά του (που δεν διασώθηκαν) στην ελληνική γλώσσα. Ο Κότυς ήταν σύγχρονος του Οβιδίου, που ήταν την εποχή εκείνη εξόριστος στους Τόμους. Ήταν ένας από τους βασιλείς των Οδρυσών Θρακών, στους οποίους οι Αθηναίοι είχαν απονείμει διάφορες τιμές. Την πρώτη ανάπτυξη των ελληνικών αποικιών της Θράκης έκοψε προσωρινά η επιδρομή των Περσών υπό τον Δαρείο, που εισέβαλε το 513 π.Χ. εναντίον της Σκυθίας, όπου ήλπιζε να βρει χρυσωρυχεία. Τα περισσότερα θρακικά φύλα αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τον Δαρείο στην εκστρατεία του.
Ο Θράκας φιλόσοφος Λεύκιππος.
Μετά την άλωση της ελληνικής πόλεως Περίνθου, που αμύνθηκε σθεναρά, και μετά την ήττα των Παιόνων του Στρυμόνος, ο Πέρσης στρατηγός Μεγάβαζος, που έμεινε στη Θράκη, μπόρεσε να γίνει κύριος όλης της παραλίας της Θράκης ώς τις εκβολές του Στρυμόνα, εκτός από τις ορεινές φυλές του Παγγαίου. Αργότερα, οι Πέρσες κυρίευσαν και το Βυζάντιο, και κυρίαρχησαν στην Προποντίδα και στις ακτές του Ελλησπόντου. Τις ελληνικές πόλεις κυβερνούσαν τότε τύραννοι, υποτελείς των Περσών. Μετά την ήττα του Ξέρξη στη Σαλαμίνα και του Μαρδόνιου στις Πλαταιές, οι Πέρσες δεν εγκατέλειψαν τις βάσεις που είχαν στη Θράκη. Όταν όμως ο Κίμων άρχισε τον πόλεμο εναντίον των Περσών, ήρθε με τον ελληνικό στρατό και στόλο στα παράλια της Θράκης και έδιωξε τους Πέρσες από τη Θρακική Χερσόνησο. Όλες οι ελληνικές πόλεις της Θράκης ελευθερώθηκαν, ώς το Βυζάντιο, που το πήρε ο Παυσανίας, το 477 π.Χ. Οι πόλεις αυτές αποτέλεσαν από τότε τον θρακικόν φόρον, δηλαδή τη φορολογική περιφέρεια της Θράκης, και άρχισαν να ιδρύονται νέες αποικίες.
Το 457, ο ίδιος ο Περικλής οδήγησε 1.000 Αθηναίους στη Θρακική Χερσόνησο. Δέκα χρόνια αργότερα, οι Αθηναίοι ίδρυσαν τη σπουδαία πόλη Αμφίπολιν, την Βρέαν στη χώρα των Βισαλτών και άλλες. Η Θράκη ήταν ο πραγματικός σιτοβολώνας της Ελλάδας. Μεγάλο ρόλο στις σχέσεις Θρακών και υπόλοιπων Ελλήνων έπαιξε το κράτος των Οδρυσών. Πρώτος βασιλιάς του ήταν ο Τήρης (γύρω στο 480 π.Χ.), και τον διαδέχτηκε το 431 ο Σιτάλκης, που βασίλευε στο μεγαλύτερο κράτος της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ακολούθησαν ο Σεύθης, ο Αμάτοκος και ο Κότυς. Ο Σιτάλκης υπήρξε σταθερός φίλος των Αθηναίων, και η συνεργασία τους εξακολούθησε και στον Πελοποννησιακό πόλεμο, με αποτέλεσμα να συλληφθεί στη Θράκη η σπαρτιατική πρεσβεία που πήγαινε στο βασιλιά της Περσίας. Ο Σεύθης νυμφεύθηκε την αδελφή του Περδίκκα της Μακεδονίας Στρατονίκη, και οι Αθηναίοι τον ονόμασαν πολίτη των Αθηνών. Ο Αμάτοκος ήταν και αυτός σύμμαχος των Αθηναίων. Το 389, ο Θρασύβουλος έθεσε τις βάσεις μιας νέας αθηναϊκής συνομοσπονδίας, με μέλη τα περισσότερα παράλια μέρη της Θράκης, αλλά η Ανταλκίδειος ειρήνη ματαίωσε τα σχέδια αυτά, και η Θράκη έμεινε έξω από την ομοσπονδία.
Ο Θράκας επαναστάτης Σπάρτακος.
Επί μακεδονικής εποχής, το οδρυσικό κράτος διαιρέθηκε σε τρία μέρη, με χωριστούς βασιλείς, και από το 349 η Θράκη έγινε μακεδονικό προτεκτοράτο. Το 340, οι Θράκες αποστάτησαν, αλλά ο Φίλιππος τους κατέβαλε, και μετά τη δολοφονία του ξέσπασαν ταραχές. Ο Μέγας Αλέξανδρος άρχισε μέγαλη εκστρατεία εναντίον της Θράκης για να την υποτάξει. Έτσι, οι Θράκες τον ακολούθησαν στον πόλεμο εναντίον της Περσίας. Ο Λυσίμαχος ίδρυσε στη Θρακική Χερσόνησο τη Λυσιμαχία, και πήρε και γυναίκα από τη Θράκη. Μετά το θάνατό του, εισέβαλαν στη Θράκη οι Κέλτες, που αποκρούστηκαν από Θράκες και Μακεδόνες ενωμένους. Η Θράκη ακολούθησε την τύχη της Μακεδονίας και της Ελλάδας στον αγώνα εναντίον της Ρώμης, και το 46 π.Χ., μετά το θάνατο του τελευταίου βασιλιά των Οδρυσών Ραιμυντάλκου, έγινε ρωμαϊκή επαρχία. Όλες οι πόλεις όμως που ίδρυσαν οι Ρωμαίοι στη Θράκη είχαν ονόματα ελληνικά. Ο Αδριανός ίδρυσε την Αδριανούπολιν, ο Τραϊανός την Τραϊανούπολιν, ο Μαρκιανός την Μαρκιανούπολιν κ.λπ. Στα πρώτα χρόνια της ρωμαϊκής κυριαρχίας, η Θράκη κυβερνιόταν ως ρωμαϊκή επαρχία. Επί Διοκλητιανού, έγινε «διοίκηση», με επαρχίες την Ευρώπη, τη Ροδόπη, τη Θράκη, τον Αιμιμόντον, τη Μοισία και τη Σκυθία. Ώς την εποχή του Τραϊανού, η Θράκη ζούσε με σχετική ευημερία. Ο Τραϊνός ίδρυσε τις πόλεις Αγχίαλον, Αυγούσταν ή Τραϊανήν, Νικόπολιν, Πλωτινούπολιν, Σαρδικήν (σήμερα Σόφια), Τόπυρον, Τραϊανούπολιν κ.ά. Από τον 2ο όμως αιώνα μ.Χ., η Θράκη άρχισε να υφίσταται τα πάνδεινα από τις εισβολές των παραδουνάβιων λαών, ιδίως των Γότθων και των Ούννων.
