Την Κυριακή 4 Απριλίου 2021 όλος ο Έβρος έγινε μία φωνή, και τίμησε τα Θύματα της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού. Με επίκεντρο την Ορεστιάδα, το Διδυμότειχο, το Σουφλί και την Αλεξανδρούπολη, όλοι οι σύλλογοι γίναμε αρωγοί στην ιστορικής σημασίας πρωτοβουλία της «Ένωσης Πολιτιστικών Φορέων Έβρου» (της Ε.ΠΟ.Φ.Ε.), με σκοπό την ανάδειξη της άγνωστης αυτής πτυχής της ιστορίας των προγόνων μας, που πραγματοποιήθηκε σε στενή συνεργασία με τους Συλλόγους και με την υποστήριξη των τοπικών Θεσμικών Αρχών. Μια Γενοκτονία που είναι ιστορικά αποδεδειγμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη, αλλά δυστυχώς αποσιωπημένη.
Ήταν 6 Απριλίου του 1914. Kυριακή του Πάσχα, αυτού που στη μνήμη των Θρακών έμεινε ως «το Mαύρο Πάσχα». H 6η Απριλίου σηματοδότησε την κορύφωση της Γενοκτονίας εναντίον του Θρακικού Ελληνισμού από τους Τούρκους. Την εξαφάνιση δηλαδή του Ελληνισμού, που ζούσε για χιλιάδες χρόνια στα πατρογονικά του εδάφη. Ήταν τότε, που το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκλεισε τα σχολεία και τις εκκλησίες, κήρυξε γενικό πένθος και τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία εν διωγμώ, υψώνοντας παράλληλα φωνή έντονης διαμαρτυρίας προς την υψηλή Πύλη και τις πρεσβευτικές αρχές των Μεγάλων Δυνάμεων.
Τις απαρχές βέβαια των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις συναντάμε στο χώρο της Βόρειας Θράκης (Ανατολική Ρωμυλία) το 1906. Τότε, που οι Βούλγαροι με την εθνικιστική τους μανία οργάνωσαν τις σφαγές και τις διώξεις σε βάρος του Ελληνικού στοιχείου. Μια Γενοκτονία που συνεχίστηκε το 1908 με την άνοδο στην εξουσία των Νεότουρκων υπό την στρατιωτική και την πολιτική καθοδήγηση των Γερμανών συμμάχων τους και ολοκληρώθηκε φρικτά από τους Κεμαλικούς μέχρι το 1923.
Η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεότουρκων και των Κεμαλικών εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, ήταν αποτέλεσμα ενός οργανωμένου και μεθοδικά μελετημένου σχεδίου, όπως προκύπτει από τα ίδια τα αποχαρακτηρισμένα τουρκικά αρχεία – δηλαδή με βίαια μέσα και μεθόδους, όπως: δολοφονίες, σφαγές, τρομοκρατικές επιθέσεις, πολιορκίες χωριών, απειλές, εκτοπισμούς και απελάσεις, καταναγκαστική εκποίηση των περιουσιών σε εξευτελιστικές τιμές, βιασμούς, εξισλαμισμούς.
Την περίοδο αυτή, 230.000 περίπου Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατροπαράδοτες εστίες τους και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού.
Άλλοι 100.000 περίπου οδηγήθηκαν στη Μικρά Ασία, σε πορείες θανάτου και στα τάγματα εργασίας. Χωριά ολόκληρα μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές, για να εγκαταστήσουν σ’ αυτά οι Νεότουρκοι – πρόσφυγες Μωαμεθανούς από τη Βοσνία. Από τους εκτοπισθέντες στη Μικρά Ασία, επέστρεψαν στις εστίες τους, ζωντανά φαντάσματα με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου ούτε οι μισοί. Οι υπόλοιποι Ανατολικοθρακιώτες πέθαναν από τις αγγαρείες, τις ασθένειες, τον υποσιτισμό, την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες.
Έτσι ερημώθηκε από το ελληνικό στοιχείο η Θράκη και στοιχειώθηκαν πόλεις όπως, η Αδριανούπολη, η Βιζύη, η Τυρολόη, η Αρκαδιούπολη, οι Σαράντα Εκκλησιές, η Κεσσάνη, τα Μάλγαρα, η Χαριούπολη, η Μακρά Γέφυρα, η Ραιδεστός, η Ηράκλεια, η Καλλίπολη και άλλες.
Αν λάβουμε υπόψη ότι, η Ανατολική Θράκη το 1910 αριθμούσε 360.000–370.000 Έλληνες, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι παρέμειναν μέσα στην ερημωμένη και ερειπωμένη Ελληνική γη, μόνο 30.000 με 40.000, οι περισσότεροι γέροι, ανήμποροι και απροστάτευτοι.
Η απόφαση για την καθιέρωση σε πανελλήνια κλίμακα της 6ης Απριλίου ως «Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού» εγκρίθηκε με σχετικό ψήφισμα στο ‘‘7ο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών’’ στο Διδυμότειχο, τον Ιούνιο του 2006.
Εμείς ως απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας, οφείλουμε όπως έχουμε το καθήκον και το ιερό χρέος, να απαιτήσουμε και να προσπαθήσουμε να μην επαναληφθούν άλλες Γενοκτονίες.
Γι’ αυτό ζητούμε από την Ελληνική Δημοκρατία και τους αρμόδιους Θεσμούς της:
Να αναγνωρίσει την 6η Απριλίου ως «Εθνική Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού», της γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων που ζούσαν στην ενιαία Θράκη, κατά αντιστοιχία της 19ης Μαΐου για τους Έλληνες του Πόντου και της 14ης Σεπτεμβρίου για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, υιοθετώντας τα σχετικά νομικά κείμενα και προεδρικά διατάγματα.
Η παραπάνω πράξη κινείται προς την αποκατάσταση του τεράστιου ιστορικού, διπλωματικού και κυρίως ηθικού κενού, που υπάρχει από την Ελληνική Δημοκρατία σε ότι αφορά το ζήτημα της Γενοκτονίας των προγόνων μας.
Κοινή ευχή και προσδοκία όλων μας, είναι να μη βιώσει κανένας λαός γενοκτονικές συμπεριφορές, κι εμείς που τώρα τιμούμε τη μνήμη των προγόνων μας, δεν το κάνουμε με κριτήρια εθνικιστικά ή μα μισαλλοδοξία, το κάνουμε διότι αποτελεί χρέος προς τους νεκρούς μας, αλλά και για να γνωρίσουμε την ιστορία μας και να διδαχθούμε ότι, ύψιστο καθήκον του κάθε ανθρώπου είναι ο σεβασμός προς τον κάθε άνθρωπο, και ότι δεν αξίζει κανένας λαός να βιώσει αυτά τα τραγικά γεγονότα που βίωσαν οι πρόγονοί μας, ας είναι αιωνία η μνήμη τους.
Κλείνοντας την συνοπτική αυτή αναφορά αξίζει να παραθέσουμε λίγους στοίχους από τον σκληρά σατυρικό και επικριτή των πάντων ποιητή Γεώργιο Σουρή, ο οποίος, λύγισε από τη δυστυχία των Θρακών προσφύγων στην Αθήνα, και στις 18 Οκτωβρίου του 1914 έγραψε στην εφημερίδα ΡΩΜΗΟΣ, που εξέδιδε, ποίημα από το οποίο θα σας αναφέρω λίγους στίχους.
«Σε γνωρίζω απ’ την όψη
Που πλανάται νηστική
Κι απ’ του ρούχου σου την κόψη
Πως μας ήλθες από εκεί.
Σε γνωρίζω κι απ’ τα ράκη
Κι από την κακομοιριά
Πως μας ήλθες απ΄ τη Θράκη
Και ζητείς παρηγοριά.
Να και Θράκαις, να κι Ασίαις
Εγινήκανε θυσίες
Και των Τούρκων τα ξεράδια
Τις αφήσανε ρημάδια.
Και παρακάτω, περιγράφοντας λιτά το πνεύμα της αδιαφορίας, και της έλλειψης εθνικών αντανακλαστικών στους διωγμούς του Ελληνισμού που επικρατούσε στην τότε Αθήνα, έγραφε:
Καλώς ήλθες στην Αθήνα
Όπου κόσμος ευθυμεί
Γύρευε κι αυτά κι εκείνα,
Θέλε στέγη και ψωμί».
«Ναι μεν σας συλλυπούμεθα και δεν σας αδικούμε
Για το βαθύ σας πόνο,
Αλλ΄ όμως συνηθίσαμε διωξίματα ν’ ακούμε
Κάθε καιρό και χρόνο».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
