Κείμενο του Ιωάννη Α. Σαρσάκη (Καστροπολίτη)
Μέσα από τα τραγικά γεγονότα και τις καταστάσεις, που διαδραματίστηκαν κατά την διάρκεια της καταστροφικής πυρκαγιάς, στο ναό της Παναγίας των Παρισίων, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αυτοθυσία του ιερέα Ζαν-Μαρκ Φουρνιέ. Ο υπόψη ιερέας, αψήφησε τον κίνδυνο από τις τεράστιες φλόγες, και κυριολεκτικά όρμησε μέσα στο ναό, για να σώσει όσα ιερά κειμήλια μπορούσε. Μεταξύ των διασωθέντων κειμηλίων ήταν και ο Ακάνθινος Στέφανος του Χριστού. Εννοείται ότι το συγκεκριμένο γεγονός έκανε τον γύρο του διαδικτύου (και όχι μόνο), και σε πολλά άρθρα έγινε και ιδιαίτερη μνεία για το πως βρέθηκε το Ακάνθινο Στεφάνι στη Γαλλία. Δυστυχώς σε κάποιες ελληνικές ιστοσελίδες, γράφτηκε, ότι το Ιερό αυτό κειμήλιο, πουλήθηκε στον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Θ΄ από τους Βυζαντινούς/Ρωμηούς, ή απλά ότι προέρχεται από το Βυζάντιο/Ρωμανία.
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική, σαφώς και ουδέποτε πουλήθηκε ιερό κειμήλιο από τους Βυζαντινούς/Ρωμηούς, αντιθέτως σε πολλές περιπτώσεις κειμήλια και λείψανα της Ορθοδοξίας, μεταφερόταν στην Κωνσταντινούπολη από άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας που είχαν καταληφθεί από εχθρούς, για να διασωθούν. Αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών ήταν να αποθησαυριστούν πάρα πολλά και σημαντικά κειμήλια, λείψανα, έργα τέχνης κλπ στην Βασιλεύουσα.
Για το πως ο Ακάνθινος Στέφανος του Κυρίου βρέθηκε στη Γαλλία, και με ποιο τρόπο, θα γράψουμε παρακάτω, με σκοπό να αποκαταστήσουμε την αλήθεια, έτσι ώστε να μην υπάρχει η εντύπωση ότι οι Βυζαντινοί/Ρωμηοί πρόγονοί μας, υπήρξαν πωλητές ιερών κειμηλίων. Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι στην όλη διαδικασία ενεπλάκη και ο Διδυμοτειχίτης άγιος και αυτοκράτορας Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης.
Μεταφερόμαστε λοιπόν στις αρχές του 13ου αιώνα, και πιο συγκεκριμένα στο 1204. Στις 13 Απριλίου αυτού του έτους, οι Φραγκολατίνοι σταυροφόροι της Δ΄ σταυροφορίας, εκμεταλλευόμενοι τις δυναστικές έριδες του αυτοκρατορικού οίκου των Αγγέλων, παρέκκλιναν από την πορεία τους (προς τους Αγίους Τόπους) και κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Ο ιστορικός της εποχής Νικήτας Χωνιάτης ως αυτόπτης μάρτυρας, περιέγραψε όλα τα γεγονότα της άλωσης του 1204, και ιδιαιτέρως τις σφαγές, τις καταστροφές και τις λεηλασίες που προέβησαν οι ¨χριστιανοί της Δύσης¨ κατά των κατοίκων και των πολύτιμων κειμηλίων της Κωνσταντινούπολης.
Οι σταυροφόροι δεν έμειναν μόνο στην Κωνσταντινούπολη, αλλά κατέλαβαν και πολλές άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας. Η αντίδραση των Ελλήνων ήταν άμεση, καθώς δημιούργησαν τρεις εστίες αντίστασης : την αυτοκρατορία της Νίκαιας (Μικρά Ασία), την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας (Πόντος) και το Δεσποτάτο της Ηπείρου.

Άγιος Ιωάννης Βατάτζης δια χειρός Δέσποινας Σαρσάκη.
Διαβαίνοντας στα μέσα της τρίτης δεκαετίας του 13 αιώνα, αυτοκράτορας της Νίκαιας ήταν ο Ιωάννης Βατάτζης. Το κράτος των Φράγκων στην Κωνσταντινούπολη, λόγω της συνεχούς πίεσης που δεχόταν από την αυτοκρατορία της Νίκαιας, αλλά και από άλλους εξωγενείς και ενδογενείς παράγοντες, περιήλθε σε δεινή οικονομική αλλά και στρατιωτική κατάσταση. Η προετοιμασία από τον πάπα μιας σταυροφορίας που σκοπό είχε να τους βοηθήσει απέτυχε (λόγω των επιτυχημένων διπλωματικών χειρισμών του Ιωάννη Βατάτζη), με αποτέλεσμα οι Φραγκολατίνοι ηγέτες να βρεθούν σε αδιέξοδο. Έτσι κατέληξαν να είναι απομονωμένοι δίχως πολύ στρατό, και σε οικτρή οικονομική κατάσταση, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να πληρώσουν μισθοφόρους και κρατικούς υπαλλήλους.
Η λύση που βρήκαν για να ξεφύγουν από το οικονομικό αδιέξοδο, ήταν να πουλήσουν τον ¨Ακάνθινο Στέφανο¨, το στεφάνι δηλαδή που περιπαικτικά τοποθέτησαν οι Ρωμαίοι στη Κεφαλή του Χριστού, όταν Τον σταύρωσαν. Το ιερό κειμήλιο, αγόρασε αρχικά ο Βενετσιάνος έμπορος Νικολό Κουϊρίνο. Μόλις όμως έμαθε αυτό το γεγονός ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Θ΄, έστειλε ανθρώπους του στη Πόλη και το αγόρασε. Ο Ιωάννης Βατάτζης μαθαίνοντας πως το στεφάνι αγοράστηκε από τον Λουδοβίκο, και ότι η αποστολή του επιστρέφει στη Γαλλία μέσω θαλάσσης, πρόσταξε τον ναύαρχο του να περιπολεί στον Ελλήσποντο, και μόλις αντιληφθεί το Γαλλικό πλοίο να το σταματήσει και να πάρει το ιερό κειμήλιο του Χριστιανισμού. Δεν πρόλαβε όμως καθώς το Γαλλικό πλοίο είχε αναχωρήσει για τη Δύση νωρίτερα.

Παναγία των Παρισίων: Τα κειμήλια που σώθηκαν – Το ακάνθινο στεφάνι και τα βιτρό