Το Διδυμότειχο έζησε τραγικές ώρες λίγο καιρό πριν απελευθερωθεί οριστικά και ενσωματωθεί στον ελληνικό κορμό το Μάιο του 1920, ύστερα από σκλαβιά περίπου 600 ετών. Η τραγικότητα των στιγμών, δεν οφείλονταν μόνο στους Τούρκους, αλλά και στον νεόκοπο βουλγαρικό εθνικισμό. Μιλάμε κυρίως για το 1919, όταν η Δυτική Θράκη πέρασε αρχικά στον έλεγχο των συμμάχων της Αντάντ, νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τον επόμενο χρόνο παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η Ανατολική και Δυτική Θράκη.
Η συνθήκη του Νεϊγύ, που ήταν μέρος της συνθήκης Ειρήνης μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου επέβαλε την παραίτηση της Βουλγαρίας υπέρ των νικητριών Δυνάμεων από όλα τα κυριαρχικά της δικαιώματα επί της Δυτικής Θράκης. Η συνέχεια της συνθήκης αυτής ήταν η παραχώρηση των εδαφών αυτών στην Ελλάδα με την Συνθήκη των Σεβρών. Οι Βούλγαροι, που θεώρησαν τη συνθήκη του Νεϊγύ μέγιστη εθνική ήττα, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εκδικηθούν τους ελληνικούς πληθυσμούς. Πόλεις και χωριά της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης δοκίμασαν τότε πρωτοφανή βαρβαρότητα, αν και έληγε η Βουλγαρική κατοχή.
Από τα τέλη του 1918 οι Βούλγαροι άρχισαν να σκληραίνουν την ήδη σκληρή και απάνθρωπη στάση τους, βλέποντας πλέον ότι στο διεθνές στερέωμα η ελληνική στάση στο πλευρό των συμμάχων της Αντάντ θα είχε θετικά αποτελέσματα, απολύτως αρνητικά για την Βουλγαρία, που είχε συμμαχήσει με τους ηττημένους Γερμανούς του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η εφημερίδα «Νέα Αλήθεια» της Θεσσαλονίκης έγραφε τον Νοέμβριο του έτους εκείνου στο κύριο άρθρο της ότι «Οι Βούλγαροι τρέμουν δια τα παράλια και το εσωτερικόν της Θράκης. Φοβούνται ότι θα δοθούν εις την δικαιούχον Ελλάδα. Ως εκ τούτου φροντίζουν να εξοντώνουν τελείως τον εκεί εναπομείναντα Ελληνικόν πληθυσμόν». Στο ίδιο άρθρο έκανε λόγο για τους απηνείς διωγμούς των Ελλήνων στο Διδυμότειχο, το Σουφλί, την Ξάνθη και άλλες πόλεις.
Μεταξύ των πόλεων και χωριών που υπέφεραν εκείνο το τελευταίο κρίσιμο διάστημα ήταν και το Διδυμότειχο………….
